common.pageHeaderLogo.altText67510e8bbe2e9

Komentarze

Nr 2(9) (2015): Odwaga cywilna

Socjologiczne nawrócenie. Jakuba Karpińskiego teoria komunizmu

  • Michał Łuczewski
Przesłane
23 June 2020
Opublikowane
01-11-2015

Abstrakt

Celem artykułu jest ocena socjologii Jakuba Karpińskiego, a w szczególności – jego teorii komunizmu. Opierając się na teorii Rene Girarda, która na przykładzie pisarzy wyjaśnia „powieściowe nawrócenie”, artykuł opisuje „nawrócenie socjologiczne” polskiego socjologa. To socjologiczne nawrócenie polegało na pozbyciu się iluzji autonomicznego podmiotu i odkryciu własnej zależności od czegoś, co przekracza jednostkę i czemu można dać świadectwo. Już na samym początku swojej drogi akademickiej Karpiński wybrał służbę swojej wspólnocie narodowej i naukowej, a całe jego pisarstwo jest opisem tego, w imię czego i przeciw czemu walczył. Wynikiem pracy polskiego socjologa jest integralna teoria komunizmu, która wartościuje i wszechstronnie opisuje miniony system, a zarazem wskazuje dwie drogi wyjścia z niego: prawdę i solidarność.

Bibliografia

  1. Alexander J.C. 2001. Toward a Sociology of Evil, [w:] Rethinking evil, red. M.P. Lara, University of California Press.
  2. Bourdieu P., Wacquant L. 2001. Zaproszenie do socjologii refleksyjnej, tłum. A. Sawisz, Oficyna Naukowa.
  3. Bourdieu P. 2004. Męska dominacja, tłum. L. Kopciewicz, Oficyna Naukowa.
  4. Bourdieu P. 2014. On the State. Lectures at the Collège de France 1989–1992, Polity.
  5. Brzozowski S. 1910. Legenda Młodej Polski. Studia o strukturze duszy kulturalnej, B. Połoniecki.
  6. Durkheim É. 1990. Elementarne formy życia religijnego. System totemiczny w Australii, tłum. A. Zadrożyńska, PWN.
  7. Durkheim É. 1999. O podziale pracy społecznej, tłum. K. Wakar, PWN.
  8. Grabowska M. 2007. Jakub Karpiński, [w:] Socjologia na Uniwersytecie Warszawskim. Fragmenty historii, red. A. Sułek, IFiS PAN, Warszawa, s. 416–421.
  9. Jadacki J.J. 2013. Jakub Karpiński w kręgu Szkoły Lwowsko-Warszawskiej, „Studia Socjologiczne”, nr 4(211), s. 67–83.
  10. Karpiński J. 1984. Mowa do ludu. Szkice o języku polityki, Puls.
  11. Karpiński J. 1985. Przyczynowość w badaniach socjologicznych, PWN.
  12. Karpiński J. 1987. Niepodległość od wewnątrz, Odnowa.
  13. Karpiński J. 1988. Taternictwo nizinne, Pomost.
  14. Karpiński J. 1989. Nie być w myśleniu posłusznym. Ossowscy, socjologia, filozofia, Polonia Book Fund.
  15. Karpiński J. 1992a. Kultura i wielość rzeczywistości. Szkice o kulturze, FIS.
  16. Karpiński J. 1992b. Między komunizmem a demokracją, Verba.
  17. Karpiński J. 2003. Polska po przejściach, UMCS.
  18. Karpiński J. 2005. Ustrój komunistyczny w Polsce, WSPiZ.
  19. Karpiński J. 2006. Wprowadzenie do metodologii nauk społecznych, WSPiZ.
  20. KhosraviNik M. 2010. Actor descriptions, action attributions, and argumentation. Towards a systematization of CDA analytical categories in the representation of social groups, „Critical Discourse Studies”, nr 7(1), s. 55–72.
  21. Kierkegaard S. 1980. Co to znacz y być świadkiem prawdy?, [w:] K. Toepliz, Kierkegaard, Wiedza Powszechna, s. 280–290.
  22. Kołakowski L. 2010. Nasza wesoła apokalipsa. Wybór najważniejszych esejów, Znak.
  23. Kula M. 2005. Przedmowa, [w:] J. Karpiński, Ustrój komunistyczny w Polsce, WSPiZ.
  24. Kuroń J. 1984. Polityka i odpowiedzialność, Aneks.
  25. Leeuwen T. van 1996. The representation of social actors, [w:] Text and Practices: Readings in Critical Discourse Analysis, red. C. R. Caldas-Coulthard i M. Coulthard, Routledge, s. 32–70.
  26. Łuczewski M. 2015. Chrześcijanin bez Boga. Teologia polityczna Pierre’a Bourdieu, „Stan Rzeczy”, nr 1(8), s. 194–226.
  27. Marquard O. 2001. Szczęście w nieszczęściu. Rozważania filozoficzne, tłum. K. Krzemieniowa, Oficyna Naukowa.
  28. Motrenko J. 2016. Zmagania metodologa z empirią. Pozytywistyczna socjologia Jakuba Karpińskiego, „Stan Rzeczy”, nr 1(9), s. 212–244.
  29. Nowak-Jeziorański J. 2003. Jakub. Wypowiedzi zebrał i opracował Mariusz Kubik, http://www.mariuszkubik.pl/publikacje_prasowe_pke_karpinski.html; dostęp: 21.02.2016.
  30. Palikot J. 2014. Zdjąć Polskę z krzyża. Janusz Palikot w rozmowie z Cezarym Michalskim, WAB.
  31. Porębski Cz. 1996. Polish Value Theory. Five Lectures with Texts, WUJ.
  32. Ricoeur P. 1992. Zło. Wyzwanie rzucone filozofii i teologii, tłum. E. Burska, Pax.
  33. Rojek P. 2009. Semiotyka solidarności. Analiza dyskursów PZPR i NSZZ Solidarność w 1981 roku, Nomos.
  34. Schmitt C. 2008. Lewiatan w teorii państwa Thomasa Hobbesa. Sens i niepowodzenie politycznego symbolu, tłum. M. Falkowski, Prószyński i S-ka.
  35. Sułek, A. 2003. Droga Jakubowa, „Zeszyty Literackie”, nr 4(84), s. 116–117.
  36. Tatarkiewicz W. 1992. Pisma z etyki i teorii szczęścia. Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
  37. Taylor Ch. 2001. Źródła podmiotowości. Narodziny tożsamości nowoczesnej, tłum. M. Gruszczyński, Wydawnictwo Naukowe PWN.
  38. Tilly Ch. 2002. Stories, Identities, and Political Change, Rowman and Littlefield.
  39. Walicki A. 2009. Trzy patriotyzmy, [w:] tegoż, Naród, nacjonalizm, patriotyzm, Universitas, s. 343–397.
  40. Wolff K.H. 1969. For a Sociology of Evil, „Journal of Social Issues”, nr 25(1), s. 111–126.

Downloads

Download data is not yet available.

Podobne artykuły

31-40 z 55

Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.