Redaktorzy numeru: Tomasz Rawski, Krzysztof Świrek
Figura intelektualisty totalnego, który przekracza wąskie ramy specjalizacji i autonomicznie wyznacza sobie własne ramy działania, to rewers Weberowskiego specjalisty bez ducha – kogoś, kto do perfekcji opanował wąskie, technicznie zdefiniowane obszary ekspertyzy. Intelektualiści totalni wymykają się logice biurokratycznej, która w XX wieku nabrała kluczowego znaczenia w nauce. Wykraczają poza standard uprawiania nauki w swoich środowiskach i przełamują wzorce kariery naukowej swoich czasów. Ich myślenie nie mieści się w wąskich ramach wyspecjalizowanych dyscyplin.
Autorzy artykułów zebranych w tym numerze "Stanu Rzeczy" przyglądają się intelektualistom totalnym zarówno w perspektywie ogólnej i pojęciowej, jak i przez pryzmat poszczególnych strategii i biografii. Zastanawiają się, gdzie – skoro nie w dostarczaniu wiedzy eksperckiej i proponowaniu praktycznych rozwiązań – leży wartość ich pozycji naukowej. Odsłaniają specyfikę funkcjonowania intelektualistów totalnych w kontekście wschodnioeuropejskim, naświetlając różnice względem Zachodu. Autorzy otwierają też dyskusję dotyczącą kryzysu figury intelektualisty w ogóle oraz pytają o sensy i sposoby społecznego zaangażowania intelektualistów. Wreszcie, sięgają do historii myśli społecznej, by sproblematyzować intelektualistów totalnych przełomu XIX i XX wieku jako architektów odważnych, dalekosiężnych i kompleksowych odpowiedzi na konkretne kryzysy wpisane w ideę nowoczesności.
Tom uzupełniają rozmowy o książkach, czyli recezje i relacje ze spotkań organizowanych przez Redakcję poświęconych pracom polskich humanistów i badaczy.