Dziedzictwo socjalistycznej przeszłości, przejściowa socjoekonomiczna teraźniejszość charakteryzująca się ekstraktywistycznym kapitalizmem oraz przyszłość, w której zarysowuje się wyginięcie gatunku ludzkiego – złożone relacje między tymi wymiarami budują postsocjalistyczne nekroekologie. Z jednej strony relacyjnie dewastujące wydobywanie zasobów tworzy nekroekologiczne „nie-stawanie się” poprzez swoją meontopolitykę. Z drugiej zaś istnieją ruchy masowe nawołujące do zaprzestania wydobycia surowców i apelujące o ontopolitykę „stawania się” zamiast takiej, która przyczynia się do katastrofy środowiskowej.
Niniejszy artykuł porusza kwestię nie-filozoficznej redukcji metafizycznych przedzałożeń stojących u podstaw środowiskowych praktyk materialno-semiotycznych we współczesnej Serbii, pokazując, że są one zakorzenione w ontologicznych parach „nie-stawania się” i „stawania się”. Myśleć o postsocjalistycznych, nekroekologicznych uwarunkowaniach materialno-semiotycznych w nie-filozoficznej perspektywie to myśleć nie tyle relacyjnie bądź nie-relacyjnie ani w kategoriach „nie-stawania się” czy „stawania się”, ile jednostronnie – wykorzystując radykalną immanencję wykraczającą poza metafizykę zachodnią.
Możesz również Rozpocznij zaawansowane wyszukiwanie podobieństw dla tego artykułu.
