Przejdź do głównego menu Przejdź do sekcji głównej Przejdź do stopki

Artykuły

Nr 1(4) (2013): Stan sztuki

Reprezentacja zdominowanych przez działania artystyczne. Jej szanse i zagrożenia na podstawie działalności Krzysztofa Wodiczko

  • Karolina Mikołajewska
Przesłane
10 June 2020
Opublikowane
01-04-2013

Abstrakt

W artykule analizowana jest sytuacja reprezentacji zdominowanych, co stanowi jedną ze strategii sztuki publicznej. Celem takiej działalności jest konstruowanie na nowo przestrzeni publicznej i odnowienie demokracji. Na przykładzie dorobku Krzysztofa Wodiczki, który konsekwentnie posługuje się strategią reprezentacji, ujmując się m.in. za ofiarami przemocy czy imigrantami, autorka stara się pokazać napięcia związane z taką praktyką. Podejmowane wątki są następujące: po pierwsze, kto jest nadawcą komunikatu – czy jest nim artysta, czy zdominowani? Po drugie, na ile zdominowani są w stanie autonomicznie sformułować swój komunikat, a po trzecie – kto może być odbiorcą sztuki publicznej: całe społeczeństwo, warstwy dominujące czy sami uczestnicy projektów? Mimo licznych wątpliwości i dwuznaczności związanych z reprezentowaniem wydaje się, że tylko dzięki artyście grupy nieuprzywilejowane mogą zaistnieć w sferze publicznej.

Bibliografia

  1. Bourdieu P. 2005. Dystynkcja. Społeczna krytyka władzy sądzenia, tłum. P. Biłos, Scholar, Warszawa.
  2. Bourdieu P. 2006. Medytacje pascaliańskie, tłum. K. Wakar, Oficyna Wydawnicza, Warszawa.
  3. Czubak B., red. 2009. Goście, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa.
  4. Drozdowski R. 2006. Obraza na obrazy. Społeczne strategie oporu wobec obrazów dominujących, Wydawnictwo Naukowe UAM, Poznań.
  5. Gadomska M., A.Smolak, red. 2005. Krzysztof Wodiczko. Projekcje publiczne 1996–2004, Bunkier Sztuki, Kraków.
  6. Hochschild A. 2009. Zarządzanie emocjami. Komercjalizacja ludzkich uczuć, tłum. J. Konieczny, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.
  7. Jacyno M. 1997. Iluzje codzienności, Wydawnictwo IFiS PAN, Warszawa.
  8. Krajewski M. 2005. Co to jest sztuka publiczna?, „Kultura i Społeczeństwo”2005, nr 1, s. 57–77.
  9. Lefort C. 1988. Democracy and Political Theory, University of Minneapolis Press, Minneapolis.
  10. Phillips P. 2003. Creating Democracy: A Dialogue with Krzysztof Wodiczko, “Art Journal” 2003, nr 4, s. 33–47.
  11. Piotrowski P. 2010. Agorafilia. Sztuka i demokracja w postkomunistycznej Europie, Rebis, Poznań.
  12. Rancière J. 2007a. Dzielenie postrzegalnego. Estetyka i polityka, tłum. M. Kropiwnicki, J. Sowa. Ha!art, Kraków.
  13. Rancière J. 2007b. Estetyka jako polityka, tłum. J. Kutyła, P. Mościcki, Wydawnictwo Krytyki Politycznej, Warszawa.
  14. Roche J. 2008. Socially Engaged Art., Critics, and Discontents: An Interview with Claire Bishop, [w:] Artistic Bedfellows. Histories, Theories, and Conversations in Colaaborative Art Pracites, red. H. Crawford, University Press of America, Lanham, Boulder, New York, Toronto, Plymouth (UK), s. 202–209.
  15. Ronduda Ł. 2008. Strategie subwersywne w sztukach medialnych. http://www.robakowski.net/pdf/r32.pdf; dostęp: 15.09.2011.
  16. Rotenberg A. 2005. Sztuka w Polsce 1945–2005, Stentor, Warszawa.
  17. Rypson P., red. 1995. Krzysztof Wodiczko: projekcje publiczne, Centrum Sztuki Współczesnej, Warszawa.
  18. Turowski A., red. 2005. Krzysztof Wodiczko: Pomnikoterapia, Zachęta Narodowa Galeria Sztuki, Warszawa.
  19. Zydorowicz J. 2005. Artystyczny wirus. Polska sztuka krytyczna wobec przemian kultury po 1989 roku, Instytut im. Adama Mickiewicza, Warszawa.
  20. Żmijewski A. 2007. Stosowane sztuki społecznej, „Krytyka Polityczna” 2007, nr 11, s. 14–24.

Downloads